Author: Nishikant kute

डोळे उघडे ठेऊन जगणाऱ्याला कोणत्याच गोष्टीची भीती नसते.जे सावध असतात त्यांना सर्व गोष्टींची चाळ लागते .मित्र कोण शत्रू कोण यांच्यातला ज्याला खरा फरक कळाला त्याला आयुष्यात जास्त भीती उरत नाही.
आपल्याच ताटात खाणारे आणि आपल्याच ताटात विष कालवणारे साप इथे कमी नाहीत.दोन भाकरीचे तुकडे असले तर कुत्रे ही जवळ येतील,तर अश्याच स्वार्थी माणसांचं काय वेगळी गोष्ट !
परंतु,एक फरक मात्र यांच्यात जाणवतो तो म्हणजे,कुत्रे बेइमानी कधी करणार नाहीत मग तो घरचा असो नाहीतर दारचा,मात्र माणूस त्याचा काय विस्वास?


तोंडावर गोड बोलणारे आणि मनात कपट ठेवणारे साप इथे खूप असतात.अश्या सापांना वेळीच ओळखून ठेचाव लागत ,नाहीतर हे तयार असतात आपल्याच दंश घ्यायला. वरवरून चांगला दिसणारा आत चांगला असेल याची काय खात्री? आणि वरून वाईट दिसणारे आत ही वाईट असेल याची ही काय खात्री ? रावणान सुधा सीतेला पळून नेताना एका ऋषीच रूप घेतल होत .
बाहेरची उंदर आणि घुशी ,आपण घरात शिरू देऊ नयेत.अश्या घुशी , उंदीर आपले घर उध्वस्त करायलाच बसलेले असतात.
कितीही भावनिक झालं तर अंत्करणातल्या गोष्टी कोणाला सांगू नये .
कारण ऐकणारा समजून च घेईल हे सांगता नाही येणार आणि समजल जरी तर तो कुणाला सांगणार नाही याची काय खात्री ?
आज मित्र वाटणारा उद्या शत्रू झाला तर ? स्वतःचे मनातले भेद कुणालाही कधी सांगू नये .त्यावर वेळोवेळी चिंतन करावं.अश्याने माणूस सतर्क राहीलच परंतु कोणत्याच घुशी,उंदीर ,कुत्रे आणि साप आपल काही बिघडू शकणार नाही …… —- निशिकांत कुटे.

राग माणसाचा स्वाभाविक गुण. पण तो किती यावा ? कुठे यावा? कुणावर यावा? या गोष्टीला महत्व. लवकर राग येणारी माणसे, लवकर नियंत्रित करता येतात. ज्याला लवकर राग येतो, ती माणस सरळ आणि स्पष्ट असतात. अश्या माणसांच्या मनात जर कुणाबद्दल काही बर वाईट असेल तर ती माणसं झटकन बोलून जातात. ज्यांना राग येतो ती माणस दोन तोंडी नसतात. या उलट जी प्रत्येक गोष्टीला गोड बोलणारी, आपली री ओढणारी माणसं असतात ती आतून धृत असतात. अशी माणस म्हणजे तोंडावर लोणी आणि आत विष असलेले मटक. कधी कधी आपल्यावर चांगल्या गोष्टीसाठी राग करणाऱ्या व्यक्ती चा आपल्याला राग येतो. या वेळेस तो राग न धरता आपण आपल हित समजावं.या उलट मात्र काही माणसं ही गोड बोलून स्वतःचा स्वार्थ साधतात. ती माणस आपल्यासाठी धोकादायक ठरू शकतात.
राग हा धोकादायक तर असतोच मात्र, तो काही ठिकाणी येणे तितकेच आवश्यक असतो. जिथे आपल्या स्वभिमानावर वार होतो तिथे राग रुपी शस्त्र वापराव च लागत. माणसाने नात्यात राग करताना एकदा विचार करावा की,”राग महत्वाचा आहे का ते नात महत्वाचं आहे”.
आपल्या माणसांवर रुसवा, राग जरी केला तरी तो दोन क्षणात विसरून जायला हवा. अश्याने नाते तुटत नाही, चुका कळतात. राग क्षणिक असतो मात्र प्रेम शास्वत आहे.
माणूस कधी कधी गर्वाने सांगत फिरतो,”आज मी याला अस बोलो, त्याला तसं सरळ केल”.तेव्हा तो चुकतो, रागाच्या आणि अभिमानाचा धुंदीत माणूस खूप वेळा अनपेक्षित बोलून जातो. त्या बोलण्याचा समोरच्या वर काय परिणाम होईल, याचा त्याला तिळमात्र ही अनुभव नसतो.अश्या वेळेस माणस तुटतात, दूर जातात. आणि इथेच आपल नुकसान होतं. मी ही खूप वेळा राग केला.राग स्वतःला अपायकारक आहे. रागान माणस दूर झाली, नाती तुटली. आणि एकदा तुटलेली माणस परत येत नसतं, मग सगळं अर्पण करायचं म्हटल तरीही. म्हणून म्हणतो राग नको. जरी ही समोरचा वाईट वागला, तोडून वागला, धोक्याने वागला, तर क्षणिक शांत डोक्याने विचार करा आणि मग निर्णय घ्या. रागात शब्द नको. रागात कोणते ही कार्य नको. :-.NK